ΡΕΠΟΡΤΑΖ
ΦΩΤΕΙΝΗ ΔΟΞΑ
“Ήταν ζήτημα χρόνια,να τραυματιστεί κάποιος”,δήλωσε μεταξύ άλλων- ο φοιτητής του ΑΠΘ,που έπεσε από τον 3ο όροφο του Πανεπιστημίου στο οποίο σπούδαζε Νομική-στο κείμενό του, που συνέταξε η αδελφή του και παραχώρησε στην ‘Εφημερίδα των Συντακτών”.
Ο νεαρός φοιτητής νοσηλεύεται εδώ και μία εβδομάδα στο Παπανικολάου Θεσσαλονίκης.Διεκομίσθη με βαριά τραύματα,λόγω της πτώσης του από το παράθυρο του ΑΠΘ.
Σύμφωνα με πληροφορίες γιατρών, ο 19χρονος φέρει ρωγμώδες κάταγμα στην κνήμη του δεξιού ποδιού, κάταγμα στον καρπό του δεξιού χεριού και θλαστικά τραύματα σχεδόν σε όλο το σώμα.Υποβλήθηκε αρχικά σε αξονική,καθώς δεν λειτουργούσε ο μαγνητικός τομογράφος και επίκεινται παράλληλα χειρουργικές επεμβάσεις.Παράλληλα υπάρχει ανησυχία για το ήπαρ του 19χρονου.
ΟΙ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΗ:
«Θα ήθελα να ευχαριστήσω…
Όπως κάθε μέρα, πήγα στη Σχολή για να παρακολουθήσω τα μαθήματά μου και βρέθηκα αντιμέτωπος με τη συνήθη ασφυκτική κατάσταση που αντιμετωπίζουμε από την αρχή του ακαδημαϊκού έτους. Με την επιστροφή στην αμιγώς διά ζώσης διδασκαλία και την κατάργηση του υβριδικού μοντέλου έγινε ακόμα φανερότερο το οργανωτικό πρόβλημα της Σχολής, εξαιτίας του οποίου συμπτύχθηκαν τα τμήματα και καταλήξαμε να μην έχουμε μέρος να σταθούμε μέσα στην αίθουσα. Δυστυχώς ήταν ζήτημα χρόνου να τραυματιστεί κάποιος φοιτητής μέσα στις συνθήκες στις οποίες διεξάγονται πολλά από τα μαθήματα. Το ότι ήμουν εγώ αυτός ήταν τυχαίο γεγονός, όπως και από τύχη και τη βοήθεια του Θεού μπορώ αυτή τη στιγμή και επικοινωνώ μαζί σας.
Είμαι, όμως, πολυτραυματίας. Παραμένω καθηλωμένος στο κρεβάτι της χειρουργικής κλινικής για την αντιμετώπιση των τραυμάτων που έχουν υποστεί ζωτικά μου όργανα, φορώντας κηδεμόνα για την προστασία του αυχένα μου και γυψονάρθηκα για τα κατάγματα του χεριού μου. Δεν έχω υποβληθεί ακόμη σε κάποια χειρουργική επέμβαση. Αναμένω, όμως, με αγωνία τα αποτελέσματα της μαγνητικής στην οποία πρόκειται να υποβληθώ. Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό και όσους νοιάστηκαν από την πρώτη στιγμή για την πορεία της υγείας μου.
Ιδιαίτερες ευχαριστίες οφείλω και στους συναδέλφους μου καθώς και στον Φοιτητικό Σύλλογο της Σχολής για τη συμπαράσταση και υποστήριξή τους. Τέλος, ένα μεγάλο και δημόσιο «ευχαριστώ» είναι το λιγότερο που έχω να πω στον καθηγητή μου, κ. Τάσο Παυλόπουλο, ο οποίος στέκεται στο πλευρό της οικογένειάς μου, επιδεικνύοντας συγκινητική αλληλεγγύη, αυταπάρνηση και αγάπη. Αυτό που ελπίζω πλέον είναι τουλάχιστον να μην αποβεί μάταιο ό,τι μου συνέβη και μέσα από τον δικό μου αγώνα για ζωή να δικαιωθεί ο αγώνας όλης της φοιτητικής κοινότητας για αξιοπρεπείς συνθήκες σπουδών!
(Το κείμενο γράφτηκε καθ’ υπαγόρευση στην αδερφή μου)».
