ΠΑΣΧΑΛΙΝΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΗ ΝΕΑ ΖΙΧΝΗ ΣΕΡΡΩΝ

ΓΡΑΦΕΙ

ΦΩΤΕΙΝΗ ΔΟΞΑ

Αναμφισβήτητα οι διακοπές του Πάσχα είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα απ’ την καθημερινότητα. Σαφέστατα βιώνεις -εκείνες τις άγιες μέρες του Πάσχα- το θείο δράμα των ημερών της μεγάλης εβδομάδας, ως θρησκευόμενο άτομο, αλλά βιώνεις παράλληλα και την λυτρωτική ανύψωση της Ανάστασης μ’ έναν πιο ευχάριστο τρόπο.

Ένας προορισμός που προσφέρεται για να περάσεις ευχάριστα τις μέρες του Πάσχα είναι το γραφικό-υπέροχο χωριό της Νέας Ζίχνης στις Σέρρες. Μια ευκαιρία να επισκεφτείς τα πάτρια εδάφη αλλά και για τους ξένους επισκέπτες να γνωρίσουν από κοντά τα ήθη και έθιμα της συγκεκριμένης περιοχής.

Ένα ευχάριστο ταξίδι, ξεκινώντας οδικώς από την πόλη της Θεσσαλονίκης και έχοντας διανύσει μόλις 83 χιλιόμετρα, μέσα σε μιάμιση κιόλας ώρα φτάνουμε στην πόλη των Σερρών. Έπειτα σε απόσταση 29 περίπου χιλιομέτρων (νοτιοανατολικά των Σερρών) και σε μισή μόλις ώρα βρίσκεσαι στο πανέμορφο χωριό της Νέας Ζίχνης.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΩΡΙΟ.

ΝΕΑ ΖΙΧΝΗ: Ένα ορεινό χωριό γεμάτο ομορφιές. Χαρακτηριστικό του χωριού τα καταπράσινα λιβάδια, αλλά και τα δροσερά καθάρια νερά, των πηγών που αναβλύζουν, μέσα από τα έγκατα της γης. Η κύρια ασχολία των αγροτών είναι κυρίως η καλλιέργεια των καπνόφυλλων, δεδομένου ότι ολόκληρη η ευρύτερη περιοχή των Σερρών, ασχολείται με αυτό το είδος καλλιέργειας.

Ένα χωριό με πανέμορφα πετρωτά δρομάκια και έναν συνδυασμό παλιών παραδοσιακών σπιτιών αλλά και καινούργιων. Δίπλα στο Δημαρχείο η εκκλησία Άγιος Γεώργιος. Μια «κωμόπολης» γεμάτη από καταστήματα, σχολεία, δημόσιες υπηρεσίες, αλλά και ξενοδοχειακές μονάδες για τους επισκέπτες της περιοχής.

Οι επισκέπτες παράλληλα μπορούν να γευτούν τις παραδοσιακές λιχουδιές του τόπου, όπως τον γνωστό ακανέ (λουκούμια), αλλά και την παραδοσιακή σερραϊκή μπουγάτσα.

Η Νέα Ζίχνη θεωρείται η «κωμόπολη» του νομού Σερρών. Είναι η έδρα της παλιάς επαρχίας Φυλλίδος και πλέον πρωτεύουσα του ομώνυμου δήμου, ο οποίος εκτείνεται από το Μενοίκιο όρος προς βορρά, μέχρι τον ποταμό Στρυμόνα στο Νότο.

Ο πληθυσμός της Νέας Ζίχνης- σύμφωνα με την τελευταία απογραφή του 2021 αγγίζει περί τους 8.259 κατοίκους.Ωστόσο παρατηρείται μια σχετική μείωση του πληθυσμού,αφού η απογραφή του 2011 έδειξε 10.815.197 κατοίκους.

Αποτελείται από τους ορεινούς οικισμούς της Αγριανής και Σφελινού, την ημιορεινή Αναστασιά και τα πεδινά χωριά Άγιος Χριστόφορος, Γάζωρος, Δήμητρα, Δραβήσκος, Θολός, Μαυρόλοφος, Μεσορράχη, Μυρρίνη, Μύρκινος και Νέα Πέτρα. Συνολικά σαν Δήμος -συμπεριλαμβανομένων των χωριών που υπάγονται σ’ αυτόν τον Δήμο,- ο πληθυσμός αγγίζει τους 15.000 πλέον κατοίκους.

Η ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΗ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΘΙΜΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ.

Ξεκινώντας από την Κυριακή των Βαΐων, οι γυναίκες του χωριού μαζεύουν φύλλα Βαΐων- τα λεγόμενα Βάϊα- και τα πηγαίνουν στην εκκλησία Άγιος Γεώργιος της κεντρικής πλατείας του χωριού. Στην συνέχεια μοιράζονται στους πιστούς την συγκεκριμένη μέρα, κρατώντας τα στα εικονίσματα, για έναν ολόκληρο χρόνο.

Ακολουθεί το Νυμφίο της Μεγάλης Δευτέρας, Μεγάλης Τρίτης και Μεγάλης Τετάρτης. Την Μεγάλη Πέμπτη τις πρωινές κιόλας ώρες ξεκινά η βαφή των αυγών, ενώ τις βραδινές ώρες οι πιστοί- με την εμφάνιση του εσταυρωμένου στην εκκλησία-τοποθετούν στεφάνια στον ξύλινο σταυρό του μαρτυρίου.

Στην συνέχεια την Μεγάλη Παρασκευή οι νεαρές κοπέλες στολίζουν από νωρίς τον επιτάφιο με λουλούδια και το βράδυ γύρω στις 9:00 συγκεντρώνεται πλήθος πιστών έξω από την εκκλησία, για να ακολουθήσει η περιφορά του επιταφίου . Την συγκεκριμένη μέρα απαγορεύεται κανείς, να αγγίζει τα κόκκινα αυγά που έβαψε από την προηγούμενη, θεωρείται από τους πιστούς μεγάλη αμαρτία.

Περιμένοντας το Μεγάλο Σάββατο την Ανάσταση του Ιησού, συγκεντρωμένοι πιστοί περιμετρικά της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου με αναμμένες τις λαμπάδες, αναμένουν καρτερικά να ακούσουν το «Χριστός Ανέστη» και να τσουγκρίσουν τα αυγά, προσφέροντας εικόνες ευτυχίας και λύτρωσης.

Και έρχεται η Κυριακή του Πάσχα που όλη μας περιμέναμε. Το παραδοσιακό ψήσιμο του οβελία έξω στην φύση, σου υπενθυμίζει την σημαντικότητα της ημέρας. Συγκεντρωμένες οικογένειες, συγγενείς και φίλοι όλο το χωριό γίνεται μια παρέα.

ΤΑ ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ.

PHOTO AΠΟ ΤΗΝ”ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΕΡΡΩΝ” ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΗΣ ΑΛΙΣΤΡΑΤΗΣ.

Η Νέα Ζίχνη είναι ένας τόπος που αξίζει κανείς να τον επισκεφτεί όχι μόνο για τους φιλόξενους κατοίκους της και τα παραδοσιακά ήθη και έθιμα του χωριού κατά την περίοδο του Πάσχα, αλλά και για τα πανέμορφα αξιοθέατά της.

Κατά την παραμονή σας μπορείτε να επισκεφτείτε το Λαογραφικό Μουσείο της Νέας Ζίχνης, τα εκθέματα του οποίου προέρχονται τόσο από το χωριό, όσο και από την ευρύτερη περιοχή, καλύπτοντας διάφορες θεματικές ενότητες όπως: Εικόνες της καθημερινής, επαγγελματικής και κοινωνικής ζωής των τοπικών κατοίκων κατά το πρόσφατο παρελθόν.

Κάνοντας τον γύρω της περιοχής μπορείτε ακόμη να επισκεφτείτε: Ένα από τα παλαιότερα μοναστήρια της Αγίας Κυριακής σε ένα καταπράσινο τοπίο 2 χλμ. από την Αλιστράτη στον δρόμο προς την Δράμα.

Μην παραλείψετε όμως να επισκεφτείτε το πανέμορφο σπήλαιο της Αλιστράτης στη θέση Πετρωτό 6 χλμ. από το συγκεκριμένο χωριό. Θεωρείται ένα από τα ωραιότερα σπήλαια της Ελλάδας, πιθανόν και της Ευρώπης, όπου η φύση θέλησε να δείξει την μεγαλύτερη δύναμη της δημιουργίας, στολισμών και σχηματισμών.

Ένα χωριό που θα σου μείνει αξέχαστο, επειδή κάθε τόπος κρύβει πάντοτε ένα ανεκτίμητο θησαυρό, που μόλις τον ανακαλύψεις καταλαβαίνεις την ομορφιά της ζωής.

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

Ο Δήμος Ν. Ζίχνης έχει ιστορική παρουσία πάνω από 3.000 χρόνια. Σύμφωνα με την μυθολογία, ο Δήμος Ν. Ζίχνης ήταν η έδρα του Βασιλιά Συλέα, ο οποίος καταδυνάστευε τους κατοίκους αναγκάζοντας τους να καλλιεργούν τους αμπελώνες του. Έχει ειπωθεί μάλιστα ότι από την περιοχή αυτή είχε περάσει ο Ηρακλής, ο οποίος κατέστρεψε τους αμπελώνες και σκότωσε τον Βασιλιά.

Οι προϊστορικές φυλές που εγκαταστάθηκαν στο χώρο είναι οι Παίονες και οι Θράκες, οι οποίοι και ίδρυσαν τις εξής πολύ σημαντικές πόλεις: Ζίχνα, Ζήλεια, Μύρκινος, Ηιόνα, Γάζωρο, Δράβησκο, Εννέα Οδούς και Λείβηθρα. Δείγματα από τοπικά νομίσματα που κόπηκαν εκείνη την εποχή σώζονται μέχρι και σήμερα. Μετά την κατάκτηση τους από τους Μακεδόνες (357 Π.Χ.) προκύπτει ένα νέο Ελληνικό φύλο, οι Θρακομακεδόνες, πρόγονοι των σημερινών ντόπιων κατοίκων.

Η περιοχή τέθηκε συχνά στο στόχαστρο πολλών κατακτητών, λόγω των πλούσιων κοιτασμάτων χρυσού στο όρος Παγγαίο, τα μεταλλεία, την ξυλεία που διέθετε αλλά και λόγω της γειτνίασης του με τους ποταμούς Στρυμόνα και Αγγίτη.

Την περίοδο της Τουρκοκρατίας, η περιοχή μετατρέπεται σε τσιφλίκια μπέηδων και αγάδων, οι κάτοικοι υποδουλώνονται και ξεκινά μια περίοδος αδράνειας και στασιμότητας. Αργότερα, οι συνεχείς σφαγές που πραγματοποιούνται κυρίως από Βουλγάρους κατακτητές αποδυναμώνουν ακόμη περισσότερο τους κατοίκους.

Κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Πολέμου, η περιοχή ανέδειξε γενναίους πολεμιστές και ήρωες που συνέβαλαν δυναμικά στην απελευθέρωση.

Παρότι, υπήρχαν πολλοί που προσπάθησαν να κατακτήσουν την περιοχή, το Χριστιανικό στοιχείο παρέμεινε ζωντανό, σαν απόδειξη της πίστης των κατοίκων και της Βυζαντινής Κατάκτησης.

Μνημεία που το μαρτυρούν είναι τα πολλά βυζαντινά μοναστήρια στην περιοχή, όπως τα ακόλουθα:

• Η μονή της Εικοσιφοίνισσας, κτισμένη προς τιμή της Θεοτόκου το 450 μ.Χ.,
• Η μονή της Αγίας Αναλήψεως που κτίστηκε το 18^ο αιώνα σε πρόλοφο του Παγγαίου,
• Η μονή της Αγίας Παρασκευής η οποία έχει κτιστεί πριν το 1474 μ.Χ.,
• Η μονή του Αγίου Μηνά, και άλλες.

Ωστόσο, το πιο σημαντικό γεγονός που συνέβη στα σύγχρονα χρόνια είναι η εγκατάσταση των προσφύγων του Πόντου και της Μικρά Ασίας το 1914 και το 1922

Ένα μεγάλο ποσοστό των σημερινών κατοίκων, είναι απόγονοι αυτών των προσφύγων, οι οποίοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους και τελικά να εγκατασταθούν στην περιοχή της Ν. Ζίχνης για να αρχίσουν μια νέα ζωή. Οι πρόσφυγες αυτοί επηρέασαν πολύ την ανάπτυξη της ευρύτερης περιοχής. Ασχολήθηκαν κυρίως με την γεωργία και το εμπόριο, υιοθετώντας νέους τρόπους καλλιέργειας και νέο πνεύμα στις συναλλαγές.

Ωστόσο, εκείνο που σημάδεψε την περιοχή είναι ο μικρασιατικός πολιτισμός, με τα έθιμα, τις γαστρονομικές γεύσεις, την ιδιάζουσα γλώσσα και την παιδεία του. στοιχεία ανεξίτηλα στο χρόνο που οδήγησαν στο χαρακτηρισμό της περιοχής ως προσφυγική.